In een eerdere blog heb ik verteld dat ik heb meegedaan aan een crowdfunding actie om een nieuwe plaat te realiseren van de legendarische Britse band Caravan. Ik heb daarbij ingetekend voor de vinylversie van die plaat, inclusief handtekeningen van de bandleden. En ze vroegen daar echt niet de hoofdprijs voor, 22 pond inclusief verzenden.
Toen de plaat helemaal af was, in december, kreeg ik samen met alle andere crowdfunders een link om de digitale versie binnen te halen. Hartstikke leuk, mooi om te horen waar mijn geld aan was besteed, maar ik wacht natuurlijk op de LP!
Afgelopen week was het zover: de LP werd bezorgd. Verstuurd vanuit Schotland in een stevige kartonnen verpakking. Alle vijf de bandleden hebben een keurige handtekening gezet met gouden inkt op de zwarte rand van de plaat, wat hem natuurlijk iets unieks geeft.
De plaat is uitgegeven in eigen beheer, op het label Caravan Records en is vrij goedkoop uitgevoerd, wat denk ik logisch is, gezien de manier waarop deze tot stand is gekomen. Eigenlijk mag je als vinylliefhebber al blij zijn dat er überhaupt een versie op plaat uitkomt!
Uitvoering van het album
Maar, zoals al zei, de plaat is vrij goedkoop uitgevoerd. Eenvoudige enkele hoes, simpele witte binnenhoes. Informatie op de achterkant, maar geen songteksten. De labels zijn kleurrijk, maar bevatten geen opsomming van de nummers. De plaat zelf is mooi vlak en geperst op 160 grams vinyl.
Tot mijn verbazing kom ik er echter achter dat twee nummers, die wel in de digitale download zitten, niet op de plaat staan! De lengte van beide kanten zou met die nummers erbij op 23 minuten zijn gekomen. Blijkbaar vond men dat te lang en was een dubbelalbum te duur. Komt nog eens bij dat nou juist twee van de nummers die er kwalitatief een beetje bovenuit steken weg zijn gelaten. Jongens wat een sof!
De LP klinkt aardig, maar niet meer dan dat. Voor veel muziek die tegenwoordig op LP verschijnt wordt gewoon de CD versie genomen. Deze kan echter niet zomaar op LP worden gezet, daarvoor is soms de dynamiek te hoog. Vaak ‘knipt’ men dan gewoon een stuk uit het bereik en klaar. Ook bij deze plaat is dat dus gebeurd. Hij klinkt vlak en gewoontjes. De oude verzamel LP van The Byrds uit het begin van de 70er jaren die ik erna draaide klonk echt veel beter. Eigenlijk een schande, maar ook hier geldt: kosten. Een LP mix maken kost weer extra geld. Persoonlijk zeg ik: breng hem dan niet uit op vinyl. Houdt het bij de CD of desnoods alleen bij iTunes of Spotify.
De band
Caravan heeft nogal wat wisselingen van bezetting doorgemaakt sinds het ontstaan in 1968, maar vanaf 1995 is de samenstelling redelijk stabiel gebleven.
De samenstelling van de band op dit nieuwe album is:
Pye Hastings (vanaf 1968 met korte onderbrekingen in de band): de bandleider die het meeste materiaal schrijft, zingt en gitaar speelt.
Geoffrey Richardson (vanaf 1972 in de band, met uitzondering van de periode 1981-1995): gitaar en ander snaarinstrumenten, fluit en zang
Jan Schelhaas (vanaf 2002 in de band, plus een korte periode in de 70’s): keyboards en achtergrondzang.
Jim Leverton (vanaf 1995 in de band): bas en achtergrondzang.
Mark Walker (vanaf 2010 in de band): drums en percussie. Hij kwam in de band toen Caravan weer live begon op te treden in 2010. De vaste drummer Richard Coughlan kon vanwege een reumatische aandoening niet meer optreden, maar bleef in de band tot hij in 2013 overleed.
De volgende nummers zijn te vinden op de LP
Kant A
1. All This Could Be Yours 4:05
2. This is What we Are 4:12
3. Fingers in the Till 4:46
4. Dead Man Walking 6:00
Kant B
1. Farewell My Old Friend 3:12
2. Trust Me I’m A Doctor 4:18
3. I’ll Be There for You 5:45
4. The Paradise Filter 6:02
In de digitale download tref je ook nog aan:
I’m On My Way 4:27
Pain in the Arse 4:30
Van deze nummers op de LP springt alleen This is what we are er echt uit. Met wat betere zang was dat echt een topnummer geworden, nu is het ‘best goed’. De twee nummers die zijn weggelaten van de plaat komen daarna (ongelofelijk eigenlijk, maar goed). De rest van de nummers zijn prima. Allemaal een zeventje zeg maar. Geen slechte of ‘rare’, niet passende nummers. Leuke plaat om af en toe te draaien als je in de mood bent voor een stukje rustige, melodieuze, Britse muziek. De tijd van het meesterwerk ‘In the Land of Grey and Pink’ ligt echter erg ver achter ons.
Jammer dat de lp versie iets teleur stelt. Helaas zal het bij kleinere oplages wel behelpen blijven. Vind het wel bijzonder dat men de hulp van liefhebbers gebruikt om muziek op te nemen en uit te brengen. Win win situatie.
Is inderdaad waar Raymond. Ik vind het ook nog steeds heel leuk dat dit gelukt is, maar ik vind het wel jammer (maar misschien begrijpelijk) dat men zomaar zonder mededeling twee nummers weglaat.
Grappig is wel dat ik intussen een mailwisseling heb gehad met de bandleider, Pye Hastings, over het hoe en waarom. Het is inderdaad een kostenprobleem en ook een tijdsprobleem geweest. Een dubbelalbum had gekund, maar dat was dus te duur en te lastig geworden. Afijn, ik vind het wel nog steeds een leuk project al valt de vinylversie dan wat tegen.