Op zoek naar Italiaanse Progrock op vinyl

Vandaag, 21 november 2015, ben ik met de rest van ons gezin weer naar de Mega platen- en CD-beurs geweest. Deze beurs wordt twee keer per jaar gehouden in de Utrechtse Jaarbeurs en is een walhalla voor liefhebbers van vinyl. CD’s zijn er ook wel, zoals de naam van de beurs doet vermoeden, maar het is toch vooral vinyl wat de klok slaat. Voor diegenen die niet van platen houden is er tegelijkertijd de Verzamelaars Jaarbeurs. Dus ook voor liefhebbers van antiek, strips, speelgoed enz. is het een must.

Ik ga daar al jaren heen. Uitsluitend in november, want de beurs in het voorjaar valt altijd in een weekend waarin ik niet kan. Maar één keer per jaar maken we er met het hele gezin een uitje van, waar ik naar uitzie.

In voorgaande jaren heb ik geleerd hoe je moet zoeken naar bepaalde titels en waar je het beste terecht kunt. Dit jaar had ik me een speciaal doel gesteld: een aantal LP’s kopen van de, in Nederland, vrijwel onbekende Italiaanse progbands Osanna en Metamorfosi. Buiten Italië kom je daar niet makkelijk aan, tenzij je ze natuurlijk voor veel geld op Discogs gaat bestellen. Maar dat is niet de bedoeling. Ik hoop één of meer LP’s te scoren voor een redelijke prijs!

         

Hoe komt iemand er in godesnaam bij om Italiaanse Progrock te gaan kopen, hoor ik iemand denken. Toeval. Zuiver toeval. Zoals met veel muziek gaat het er om dat je weet wát je mooi vindt. En daar kom je achter doordat iemand je dat laat horen. Dat kan een vriend zijn, de radio of een muziekstreamer. In dit geval ben ik er tegenaan gelopen via het YouTube kanaal van Dereckvon. Dat is een Amerikaan die allerlei muziek bespreekt. En die besloot wat over Osanna te vertellen in deze aflevering. En toen ik dat gehoord had besloot ik muziek van die jongens te gaan beluisteren. Via hen kwam ik weer per toeval bij hun landgenoten van Metamorfosi.

Afijn, de beurs dus. Veel, heel erg veel vinyl in een enorme hal. Hoe vind je wat je zoekt? Dat viel dus niet direct mee. De meeste handelaren die ik er naar vroeg hadden er nog nooit van gehoord. Ik ben uiteindelijk gericht op zoek gegaan naar Italiaanse handelaren en zelfs die wisten niet altijd wat ik bedoelde. Uiteindelijk sprak ik een man die direct de LP Palepoli van Osanna uit een bak viste. Voor slechts 250 euro. *slik*. Dat was ruim, erg ruim, boven budget. En de plaat zag er ook nog eens niet uit.

Tien handelaren later was het nogmaals raak. Weer dezelfde Palepoli, deze keer zag hij er fraai uit. En was hij 230 Euro. *grmbl* Dat wordt dus niets. En andere platen van één van de twee groepen had ik dus al helemaal niet gezien.

         

Teleurgesteld droop ik af. Dan maar geen Italiaanse progrock. Het moet tenslotte wel redelijk blijven en ik had wel allerlei ander fraai vinyl gekocht. In het laatste pad op weg naar de uitgang stond nog een Italiaanse handelaar. Toen ik zag dat deze uitsluitend ‘re-issues’ had, nieuwe herpersingen, maakte mijn hart een sprongetje. Zou hij misschien….

De handelaar sprak slecht Engels en moest lachen om mijn uitspraak van de bandnamen. Even later had ik VIJF platen in mijn handen. Twee van Metamorfosi en drie van Osanna. Precies de vijf die ik wilde hebben. Op onberispelijk vinyl en samen voor 100 Euro. Missie geslaagd!!!

Opnieuw vinyl verzamelen

Ik ben zo’n oude knar uit de tijd dat de LP, de plaat, het vinyl, of hoe je het ook wilt noemen, de belangrijkste muziekdrager was. In mijn jeugd (zeg maar de zeventiger jaren) kocht iedereen vinyl. Singles en Langspeelplaten. Vooral langspeelplaten. Had je daar geen geld voor, of vond je een LP niet goed genoeg om te kopen, dan was er de compactcassette. Ik gaf, net als mijn vrienden, bijna al mijn geld uit aan LPs. Toen ik de wereld buiten The

De originele LP uit 1970 van Supersister – Present from Nancy

Beatles en The Rolling Stones ging verkennen leerde ik de juiste groepen kennen via oudere broers van vrienden (Pink Floyd, Jethro Tull, Soft Machine, Supersister, Alquin) en nieuwe vrienden die al wat ouder waren (David Bowie, Steve Harley, The Who, Genesis, Led Zeppelin, Yes, King Crimson). Via de radio kwamen daar nog de nodige andere artiesten bij (Camel, Fleetwood Mac, Herman Brood, Solution, The Police). En van al die artiesten (en nog veel meer andere) kocht ik LPs. Heel veel LPs. De vloer van mijn kamer in het ouderlijk huis zakte nog net niet door.

“Present from Nancy” op een Twee-voor-de-prijs-van-een CD met een absurd lelijke hoes

Toen in de eerste helft van de tachtiger jaren de CD opkwam was ik er als de kippen bij. Samen met wat goede vrienden, die eveneens muziek als hobby hadden, begon ik met het kopen van CDs. Want immers: CDs krasten niet, CDs waren lekker klein en CDs klonken veel beter dan die oubollige langspeelplaten. Dacht ik. Als je eenmaal je muziek op CD had, dan was je pas echt goed bezig. Dacht ik. Veel artiesten kocht ik daarom opnieuw op CD. In het begin was dat wat moeilijk, omdat er nog niet zoveel uit kwam op CD (vooral The Beatles duurde heel erg lang), maar uiteindelijk lukte het toch om de belangrijkste LPs te vervangen. Bij minder populaire groepen, zoals Supersister en Alquin werd je als liefhebber afgescheept met hele matige 2-voor-de-prijs-van-1 CDs waarop de platenmaatschappij probeerde 2 albums te proppen. Soms moest daarom zelfs een nummer sneuvelen, omdat ook een CD nu eenmaal begrensd is. Van andere (The Beatles, The Who, Genesis) werden belachelijk slechte CD-versies gemaakt. En die werden dan ook nog eens verkocht voor absurde prijzen. Maar ja, je bent liefhebber of niet, dus: kopen die handel. Wij reisden in die begintijd zelfs regelmatig naar Duitsland om daar CDs te kopen. Ze waren daar ruimer voorhanden en vooral goedkoper.

Toen ik eenmaal een respectabel aantal CDs had gekocht en niet meer naar mijn oude LPs omkeek besloot ik ze te verkopen. Ik draaide ze toch niet meer, ze namen best veel plaats in (ik had er ongeveer 1000) en ze leverden nog wat op. Je praat dan eind jaren tachtig.

De LPs werden uitgezocht. Ik hield er een stuk of 50, voornamelijk bijzondere exemplaren en al mijn Supersister LPs. De rest ging weg. voor een paar gulden per stuk. Je voelt je dan even heel rijk, maar eigenlijk was het diefstal. De opkoper gaf een prijs die paste bij de slechtste exemplaren, maar hij wilde eigenlijk alleen de beste platen hebben. In mijn geval praatte hij me zelfs om om LPs te verkopen die ik eigenlijk had willen houden. Maar goed, daar ben je zelf bij, dus dat kan ik hem moeilijk verwijten.

Heruitgave uit 2010 van “Present from Nancy”. Goede kwaliteit die de plaat recht doet.

Het verzamelen van CDs ging vrolijk door en ik dacht nooit aan die oude LPs. Voordeel was dat ik de titels die ik niet goed meer vond niet opnieuw kocht op CD, waardoor er vanzelf een schifting plaatsvond. Natuurlijk kwamen er wel een hoop nieuwe titels uit, dus rond het jaar 2000 ging de teller van het aantal CDs over de 1000 heen. Ik had inmiddels alles wat ik echt goed vond opnieuw gekocht en had opnieuw een behoorlijk interessante verzameling.

Toen kwam het downloaden van digitale muziek op. Napster en zijn opvolgers / klonen als Gnutella, eDonkey, Limewire enz. leverden ‘gratis’ muziek. De kwaliteit was nog bedroevend (128 Mbit MP3’s. Ugh) maar werd later beter. Daarna kwamen de torrents en Usenet, de FLACs en tenslotte de HD versies van muziek.

Bij mij was de lol van het muziekverzamelen met de opkomst van het downloaden echter verdwenen. In plaats van het zoeken naar goede titels en het uiteindelijk kopen van interessante platen werd het nu meer het verzamelen van zoveel mogelijk titels. Immers: wanneer iets niets kost heeft het ook geen waarde meer. Dat lijkt een waarheid als een koe, maar denk er maar eens over na: wanneer je moet betalen voor je muziek koop je gerichter en ga je er intensiever mee aan de slag. Ik had, net als de meeste mensen, harde schijven vol met muziek die ik nog nooit gehoord had, muziek die ik niet eens kende en muziek die ik niet terug kon vinden. Onbewuste associaties als ‘die rode plaat’, of  ‘Die hoes met die UFO’ ontbreken bij digitale muziek. Je zoekt je kortom het lazerus naar een plaat.

Met CDs had ik ook niet zoveel meer. Naast het feit dat CDs helemaal niet zo goed waren als eerst gedacht (ze gaan in kwaliteit achteruit en zijn na 30 jaar ineens niet meer te draaien), verveelde het minuscule formaat met de kleine, onhandige boekjes,me. Ik had al mijn CDs gedigitaliseerd en op harde schijf gezet. Ik draaide ze via een mediaspeler samen met de muziek die ik had gedownload. Dat leek de toekomst en daar doe je natuurlijk aan mee.

En toen – ergens in 2009 – kwamen er ineens weer LPs in huis! Mijn zoon Jeroen begon als rechtgeaard hipster LPs te kopen. Niet zoveel als ik in mijn jeugd, maar wel veel gerichter. En niet alleen van nieuwe bands, maar ook van oude bands. Zeg maar “mijn” bands. Want de jeugd van tegenwoordig weet heel goed dat er in de zestiger en zeventiger jaren een explosie aan goede muziek is geweest! Het grappige was dat de LPs niet alleen werden gezien als muziekdrager, maar ook als een kunstvoorwerp, dat je ophangt of bekijkt. Er zijn zelfs jongeren die LPs verzamelen, maar geen platenspeler hebben!

Na een poosje merkte ik dat het bij mij ook weer begon te kriebelen. Ik had weliswaar geen platenspeler meer, maar na wat zoekwerk op zolder haalde ik wel mijn oude platen weer tevoorschijn. Met daarbij natuurlijk de Supersister LPs. Ik had die eigenlijk vooral bewaard omdat ik vreesde dat ze nooit op CD zouden uitkomen. Had ik al verteld dat Supersister waarschijnlijk mijn favoriete groep is? 🙂 Kort daarna had ik weer een oude DUAL platenspeler met Ortofon element van Marktplaats in huis. De moderne versterkers hebben echter veelal geen ingang meer voor een platenspeler en dus moest er ook een extra voorversterker worden aangeschaft. Maar toen kon ik dus weer mijn LPs draaien! En, net als mijn zoon, hoezen aan de muur hangen. En natuurlijk snuffelen naar (vooral oude) LPs.

Dreaming Wheelwhile, een in 2012 verschenen speciale 2×10 inch verzamelalbum met oud werk van Supersister en foto’s uit de tijd van Present From Nancy.

En wat bleek: ik had het echt gemist. Het bezig zijn met muziek, bekijken van hoezen, speuren naar leuke titels… Vroeger zat er op elke hoek van de straat een platenzaak, maar dat is helaas niet meer zo. Vooral toen ik net opnieuw was begonnen was het echt zoeken naar leuke platenzaakjes. Inmiddels zijn er weer de nodige zaakjes waar je leuke platen kunt kopen voor soms redelijke prijzen.

“She was naked”, de eerste single van Supersister, die verscheen in 1970.

Ook leuk is de website Discogs. Op deze website kan je je complete verzameling LPs, singles, CDs, 12 inches enz. bijhouden. Mijn complete verzameling staat er op. De site is zeer compleet, vooral met betrekking tot LPs. Heel veel persingen zijn al voorhanden en indien nodig kan je je eigen exemplaar toevoegen. Daarnaast kan je er ook platen kopen of verkopen.

Ik heb inmiddels weer meer dan 800 LPs in mijn bezit. En na de DUAL kwam er eerst een tweedehands Thorens TD160 Mk II platenspeler met Stanton EEE element en daarna een nieuwe ProJect Debut Carbon DC Esprit met Ortofon element. Ik heb inmiddels ook honderden singles, meer dan ik ooit heb gehad! En veel belangrijker: ik heb mijn lol in het muziekverzamelen weer terug.

 

Recensie van Paradise Filter, de nieuwe plaat van Caravan

In een eerdere blog heb ik verteld dat ik heb meegedaan aan een crowdfunding actie om een nieuwe plaat te realiseren van de legendarische Britse band Caravan. Ik heb daarbij ingetekend voor de vinylversie van die plaat, inclusief handtekeningen van de bandleden. En ze vroegen daar echt niet de hoofdprijs voor, 22 pond inclusief verzenden.

Toen de plaat helemaal af was, in december, kreeg ik samen met alle andere crowdfunders een link om de digitale versie binnen te halen. Hartstikke leuk, mooi om te horen waar mijn geld aan was besteed, maar ik wacht natuurlijk op de LP!

De hoes met handtekeningen
De hoes met handtekeningen

Afgelopen week was het zover: de LP werd bezorgd. Verstuurd vanuit Schotland in een stevige kartonnen verpakking. Alle vijf de bandleden hebben een keurige handtekening gezet met gouden inkt op de zwarte rand van de plaat, wat hem natuurlijk iets unieks geeft.

De plaat is uitgegeven in eigen beheer, op het label Caravan Records en is vrij goedkoop uitgevoerd, wat denk ik logisch is, gezien de manier waarop deze tot stand is gekomen. Eigenlijk mag je als vinylliefhebber al blij zijn dat er überhaupt een versie op plaat uitkomt!

Uitvoering van het album

Maar, zoals al zei, de plaat is vrij goedkoop uitgevoerd. Eenvoudige enkele hoes, simpele witte binnenhoes. Informatie op de achterkant, maar geen songteksten. De labels zijn kleurrijk, maar bevatten geen opsomming van de nummers. De plaat zelf is mooi vlak en geperst op 160 grams vinyl.

Tot mijn verbazing kom ik er echter achter dat twee nummers, die wel in de digitale download zitten, niet op de plaat staan! De lengte van beide kanten zou met die nummers erbij op 23 minuten zijn gekomen. Blijkbaar vond men dat te lang en was een dubbelalbum te duur. Komt nog eens bij dat nou juist twee van de nummers die er kwalitatief een beetje bovenuit steken weg zijn gelaten. Jongens wat een sof!

De LP klinkt aardig, maar niet meer dan dat. Voor veel muziek die tegenwoordig op LP verschijnt wordt gewoon de CD versie genomen. Deze kan echter niet zomaar op LP worden gezet, daarvoor is soms de dynamiek te hoog. Vaak ‘knipt’ men dan gewoon een stuk uit het bereik en klaar. Ook bij deze plaat is dat dus gebeurd. Hij klinkt vlak en gewoontjes. De oude verzamel LP van The Byrds uit het begin van de 70er jaren die ik erna draaide klonk echt veel beter. Eigenlijk een schande, maar ook hier geldt: kosten. Een LP mix maken kost weer extra geld. Persoonlijk zeg ik: breng hem dan niet uit op vinyl. Houdt het bij de CD of desnoods alleen bij iTunes of Spotify.

De band

Caravan heeft nogal wat wisselingen van bezetting doorgemaakt sinds het ontstaan in 1968, maar vanaf 1995 is de samenstelling redelijk stabiel gebleven.

De samenstelling van de band op dit nieuwe album is:

Pye Hastings (vanaf 1968 met korte onderbrekingen in de band): de bandleider die het meeste materiaal schrijft, zingt en gitaar speelt.
Geoffrey Richardson (vanaf 1972 in de band, met uitzondering van de periode 1981-1995): gitaar en ander snaarinstrumenten, fluit en zang
Jan Schelhaas (vanaf 2002 in de band, plus een korte periode in de 70’s): keyboards en achtergrondzang.
Jim Leverton (vanaf 1995 in de band): bas en achtergrondzang.
Mark Walker (vanaf 2010 in de band): drums en percussie. Hij kwam in de band toen Caravan weer live begon op te treden in 2010. De vaste drummer Richard Coughlan kon vanwege een reumatische aandoening niet meer optreden, maar bleef in de band tot hij in 2013 overleed.

De volgende nummers zijn te vinden op de LP

Kant A

1. All This Could Be Yours 4:05
2. This is What we Are 4:12
3. Fingers in the Till 4:46
4. Dead Man Walking 6:00

Kant B

1. Farewell My Old Friend 3:12
2. Trust Me I’m A Doctor 4:18
3. I’ll Be There for You 5:45
4. The Paradise Filter 6:02

In de digitale download tref je ook nog aan:

I’m On My Way 4:27
Pain in the Arse 4:30

Van deze nummers op de LP springt alleen This is what we are er echt uit. Met wat betere zang was dat echt een topnummer geworden, nu is het ‘best goed’. De twee nummers die zijn weggelaten van de plaat komen daarna (ongelofelijk eigenlijk, maar goed). De rest van de nummers zijn prima. Allemaal een zeventje zeg maar. Geen slechte of ‘rare’, niet passende nummers. Leuke plaat om af en toe te draaien als je in de mood bent voor een stukje rustige, melodieuze, Britse muziek. De tijd van het meesterwerk ‘In the Land of Grey and Pink’ ligt echter erg ver achter ons.

Het ontstaan van een nieuw Caravan album

Layout 1

Ergens begin september 2013 kwam ik er achter dat één van mijn favoriete bands van weleer, Caravan, een nieuw album ging maken. Nou gebeurt dat natuurlijk wel meer, bands die een album maken (duh), maar deze band had al een jaartje of tien niets meer van zich laten horen en de platenmaatschappij had er duidelijk geen trek meer in.

Caravan besloot een nieuwe, moderne, weg te kiezen: crowdfunding. Kort gezegd: zorg dat voldoende mensen geïnteresseerd zijn in je nieuwe product, zodat ze er op voorhand voor willen betalen, waarna jij je product kunt financieren met die vooruitbetalingen. Het leek me wel leuk om niet gewoon af te wachten of het zou lukken, maar om meteen mee te doen.

De inschrijving voor dit project liepen via de site van pledgemusic, dat speciaal voor dit doel is opgericht. Tot mijn grote verrassing was het niet alleen mogelijk om downloads of CDs te bestellen, maar ook vinyl! De goede oude LP is mijn favoriete medium voor muziek, dus dat was makkelijk kiezen. Er was een optie om de LP te bestellen, voorzien van handtekeningen van alle bandleden, voor slechts 22 pond, dus dat was snel bekeken: die moest ik hebben!

De actie bleek te zijn gestart op 15 augustus 2013 en op 19 augustus hadden ze al 50% van het gewenste bedrag opgehaald. Blijkbaar bestond de fanbase van weleer nog steeds. Op 16 september, een maand na de start van het project, was het benodigde geld al binnen: Caravan ging het nieuwe album daadwerkelijk maken en ik had daar aan bijgedragen!

Het leuke van zo’n project is dat je steeds op de hoogte wordt gehouden over het wel en wee van het nieuwe album. Hoe er wordt opgenomen. Foto’s van de set. Nieuwtjes over het Artwork. Filmpjes van de band. Stukjes muziek van het nieuwe album. Lyrics. Echt heel leuk om eens mee te maken.

Op 21 december 2013 kreeg ik een mail: het album Paradise Filter is de dag daarvoor gereleased en is beschikbaar als download voor alle pledgers zoals ik. De CD wordt geperst en daarna volgt de LP. Op dit moment klinkt de plaat uit mijn computerspeakers en hij klinkt aangenaam. Echt Caravan. Zodra de LP beschikbaar is en ik hem dus ‘echt’ kan beluisteren zal ik het album hier bespreken.

Wat mij betreft was het een bijzonder leuke ervaring om een album op deze wijze te zien ontstaan. Het lijkt me ook een prachtige manier voor nieuwe artiesten om een album uit te kunnen geven buiten de normale wegen om. De vraag is nu alleen nog of de CD en LP hun weg ook naar de muziekwinkel zullen gaan vinden. Is Caravan nog interessant genoeg voor het grote publiek?

Al met al is het crowdfunden mij goed bevallen en ik ben van plan om dit vaker te gaan doen. Je loopt geen risico, want als de target niet wordt gehaald krijg je je geld terug. En het geeft een goed gevoel om bij te dragen aan iets nieuws.

Voor de nieuwsgierigen: op de Caravan pagina bij Plegemusic is een stukje van de nieuwe plaat te beluisteren. Het album is binnenkort ook te downloaden bij iTunes. En er is natuurlijk straks de CD of de LP…